معماری سبک مدرن که به عنوان مدرنیسم نیز شناخته می‌شود، در اوایل قرن بیستم به عنوان پاسخی به سبک‌های سنتی معماری که قرن‌ها بر آن تسلط داشتند، ظهور کرد. این جنبشی بود که به دنبال جدا شدن از سبک های تزئینی و تزئینی گذشته بود و رویکردی کاربردی تر و مینیمال در طراحی را در پیش گرفت.

خاستگاه مدرنیسم را می توان به اواخر قرن نوزدهم ردیابی کرد، زمانی که معمارانی مانند لوئیس سالیوان و فرانک لوید رایت شروع به آزمایش با مصالح جدید و تکنیک های ساخت و ساز کردند. آنها به دنبال ایجاد ساختمان هایی بودند که کارآمدتر، کاربردی تر و متناسب با نیازهای جامعه مدرن باشند.

با این حال، پس از جنگ جهانی اول بود که مدرنیسم واقعاً رشد کرد. ویرانی های ناشی از جنگ بسیاری از معماران را بر آن داشت تا سبک های سنتی معماری را که با نظم جهانی قدیم مرتبط بود، زیر سوال ببرند. آنها مدرنیسم را راهی برای ایجاد جامعه ای جدید و دموکراتیک تر می دانستند که بر پیشرفت و نوآوری متمرکز بود.

یکی از چهره‌های کلیدی در توسعه مدرنیسم، لوکوربوزیه، معمار سوئیسی-فرانسوی بود که به ایجاد ساختمان‌های کاربردی، کارآمد و زیبا اعتقاد داشت. او مجموعه‌ای از اصول معروف به «پنج نقطه معماری» را توسعه داد که شامل مواردی مانند استفاده از ستون‌ها برای بلند کردن ساختمان‌ها از زمین، ایجاد پلان‌های باز و استفاده از مصالح جدید مانند بتن و فولاد بود.

تأثیر مهم دیگر بر مدرنیسم مکتب باهاوس در آلمان بود. باهاوس که توسط والتر گروپیوس در سال 1919 تأسیس شد، به دنبال ترکیب هنر و فناوری به منظور ایجاد اشیاء کاربردی برای استفاده روزمره بود. بسیاری از فارغ التحصیلان آن به چهره های برجسته معماری مدرنیسم تبدیل شدند.

مدرنیسم در طول قرن بیستم با معماران مختلف که پیچش‌های منحصر به فرد خود را بر اصول آن اضافه کردند، به تکامل خود ادامه داد. با این حال، بر ایجاد ساختمان هایی که ساده، کاربردی و متناسب با نیازهای جامعه مدرن بودند، تمرکز داشت.

امروزه معماری مدرنیستی در اطراف ما از آسمان خراش ها تا خانه های حومه شهر دیده می شود. در حالی که به دلیل سرد بودن و غیرشخصی بودن آن مورد انتقاد قرار گرفته است، بخش مهمی از چشم انداز معماری باقی مانده است و همچنان الهام بخش نسل های جدید معماران است.